Calvijn

Berichten: 5407

HARALD940 schreef:

Wat is een calvinistische kerk? zou Calvijn ten eerste gaan vragen denk ik.
Calvijn heeft nooit echt zijn naam zo belangrijk willen hebben als dat nu gebeurd.

En ik denk dat hij zich wel thuis zou voelen in een kerk waar men het geloof niet stil laat staan of afbakent, maar de ruimte geeft om te evolueren ten goede.

Vernieuwende |Theologie bedoel je????

Berichten: 428

CORTAZAR588 schreef:

ik wil de bronnen en titels wel citeren waarin dit allemaal is terug te vinden.
Maar ook hierin is het mi evident dat ik geen leugens zou gaan rondspuien.
iedereen die Calvijn hoog heeft zitten , zou ook eens naar de smeerlapperij moeten zien , die hij op zn geweten heeft.

Graag, post je bronnen, dan kunnen we die in elk geval eens gaan lezen.
Anders kun je beter met wat jij beweert de eer aan jezelf houden, en je mond houden.

Dit bedoel ik niet om je de mond te snoeren, of vanwege Calvijn, maar als je wat beweerd moet je het net als in een rechtszaak kunnen onderbouwen/bewijzen, dat deed Calvijn ook.
En Paulus deed dat ook, net als Jezus, en Johannes de Doper, die drie waren ook niet gemakkelijk tegenover hun mede Joden, en vooral tegenover voornamelijk de Sadduceeën en leiders van Israël, maar ook de Farizeeërs.

Berichten: 428

WILLEMIJN232 schreef:

Vernieuwende |Theologie bedoel je????

Ook, maar vernieuwingen in de theologie kan ook zijn weg vinden naar het geloof. Dit geeft natuurlijk geen grote veranderingen, maar eerder nuance verschillen.

Het geloof moet daarnaast niet statisch zijn, statisch geloof is dood geloof, maar juist dynamisch, groeiend. Zowel individueel als gemeente breed.

Berichten: 5407

HARALD940 schreef:

Ook, maar vernieuwingen in de theologie kan ook zijn weg vinden naar het geloof. Dit geeft natuurlijk geen grote veranderingen, maar eerder nuance verschillen.

Het geloof moet daarnaast niet statisch zijn, statisch geloof is dood geloof, maar juist dynamisch, groeiend. Zowel individueel als gemeente breed.

Dat ben ik helemaal met je eens, maar mensen moeten ook niet bang voor vernieuwingen zijn he? En dat is wat ik wel een beetje constateer en zie...

Berichten: 428

WILLEMIJN232 schreef:

Dat ben ik helemaal met je eens, maar mensen moeten ook niet bang voor vernieuwingen zijn he? En dat is wat ik wel een beetje constateer en zie...

Dat is zo, al zijn die mensen die bang zijn voor vernieuwingen er altijd wel geweest.

Berichten: 294

WILLEMIJN232 schreef:

Dat ben ik helemaal met je eens, maar mensen moeten ook niet bang voor vernieuwingen zijn he? En dat is wat ik wel een beetje constateer en zie...

Wat ik jammer vind, is dat er steeds meer een houding komt van: wij hebben de waarheid. Een gegeven is dat er groepen zijn, die voorop lopen, dat er groepen zijn die angstvallig vasthouden wat ze hebben. Maar waar gaat het om?
Naar mijn mening is het belangrijk: Hoe sta ik in het leven, in relatie tot God, en hoe leef ik met de opdracht die God mij gegeven heeft, om Hem lief te hebben met al mijn krachten, en mijn naaste als mezelf.
Wijzen op wat de ander vind verwijderd, en laat mensen uit elkaar gaan die juist bij elkaar horen. We dienen niet groepen te volgen, maar de naam CHristelijk zegt volgens mij iets over het volgen van Christus.

Berichten: 2706

De vraag Willem, is dan wel in hoeverre het Calvinisme de mensen er toe brengt de eigen zaligheid na te streven of Christus meer in praktische zin te volgen. Of toch beide?

Voor de nieuwelingen: dit was (meestal) een heel aardig topic over de christelijke variant die we Calvinisme noemen. Overigens is het percentage calvinisten onder de christenen vrij klein. Al zou je dat in Nederland niet denken. Wie weet kunnen we dit toch wel fraaie onderwerp weer eens oppakken. Als je het leuk vindt, is het goed om de eerste bladzijden zeker eens te lezen. In hoeverre is het Calvinisme een zegen?

Thomas

Berichten: 4047

THOMAS968 schreef:

De vraag Willem, is dan wel in hoeverre het Calvinisme de mensen er toe brengt de eigen zaligheid na te streven of Christus meer in praktische zin te volgen. Of toch beide?

Thomas

Ik denk dat het nog een stap verder gaat, willem en thomas;
in hoeverre is kerk-cultuur belangrijker dan mensen;
is de uiterlijke vorm (van het geloof) belangrijker dan het hart;
en verdien je gelovige "bonus-punten" door je eigen mening op te geven en je aan te passen aan de groep "gelovigen" die dat van je verwacht.

mijn ervaring is dat wanneer je een eigen, goed onderbouwde mening hebt en die durft uiten, je groot risico loopt om aan de zijlijn van de groep te komen staan.

een klein voorbeeld;
kom je met een (pleeg-)kind die niet gelovig is opgevoed een "calvinistische" kerk binnen en heeft ze haar mooiste prinsessen-jurkje aan gedaan (van de ACTION, afdeling verkleedspullen) dan kijkt men je toch wel enigzins verbaast na.
neem je een wat grotere groep volwassenen mee die zeer divers kerkelijk is, dan is men duidelijk verbaast dat je met een groep binnen komt en grinnikt men om de roze geverfde haren, tatoo's, arafat-sjawls en piercings die mensen soms in hebben, ook wanneer men meegaat naar de kerk.

Vergeten wij dan niet een heel klein beetje waar het werkelijk om draait?

GOD ziet het HART aan. niet je sjawl.
en dat dat soms over het hoofd wordt gezien en uiterlijke vormen als de lengte van een rokje en degelijkheid van knotje een belangrijker ijkpunt lijkt te zijn, vind ik persoonlijk een diep TRIESTE zaak.

hannah.......eigenzinnig genoeg om met haar eigen mening tegen de stroom in te roeien.

Berichten: 1331

HANNAH810 schreef:

Ik denk dat het nog een stap verder gaat, willem en thomas;
in hoeverre is kerk-cultuur belangrijker dan mensen;
is de uiterlijke vorm (van het geloof) belangrijker dan het hart;
en verdien je gelovige "bonus-punten" door je eigen mening op te geven en je aan te passen aan de groep "gelovigen" die dat van je verwacht.

mijn ervaring is dat wanneer je een eigen, goed onderbouwde mening hebt en die durft uiten, je groot risico loopt om aan de zijlijn van de groep te komen staan.

een klein voorbeeld;
kom je met een (pleeg-)kind die niet gelovig is opgevoed een "calvinistische" kerk binnen en heeft ze haar mooiste prinsessen-jurkje aan gedaan (van de ACTION, afdeling verkleedspullen) dan kijkt men je toch wel enigzins verbaast na.
neem je een wat grotere groep volwassenen mee die zeer divers kerkelijk is, dan is men duidelijk verbaast dat je met een groep binnen komt en grinnikt men om de roze geverfde haren, tatoo's, arafat-sjawls en piercings die mensen soms in hebben, ook wanneer men meegaat naar de kerk.

Vergeten wij dan niet een heel klein beetje waar het werkelijk om draait?

GOD ziet het HART aan. niet je sjawl.
en dat dat soms over het hoofd wordt gezien en uiterlijke vormen als de lengte van een rokje en degelijkheid van knotje een belangrijker ijkpunt lijkt te zijn, vind ik persoonlijk een diep TRIESTE zaak.

hannah.......eigenzinnig genoeg om met haar eigen mening tegen de stroom in te roeien.

helemaal mee eens, hannah!

Berichten: 1621

THOMAS968 schreef:

De vraag Willem, is dan wel in hoeverre het Calvinisme de mensen er toe brengt de eigen zaligheid na te streven of Christus meer in praktische zin te volgen. Of toch beide?

Voor de nieuwelingen: dit was (meestal) een heel aardig topic over de christelijke variant die we Calvinisme noemen. Overigens is het percentage calvinisten onder de christenen vrij klein. Al zou je dat in Nederland niet denken. Wie weet kunnen we dit toch wel fraaie onderwerp weer eens oppakken. Als je het leuk vindt, is het goed om de eerste bladzijden zeker eens te lezen. In hoeverre is het Calvinisme een zegen?

Thomas

Moeilijk, maar interessant topic. Heb me er gisteravond maar weer eens in verdiept. Tenslotte ben ik streng-calvinistisch opgevoed en heb ik alles geleerd over de uitverkiezing (en verwerping), over Arminius en Gomarus, remonstranten en contra-remonstranten.
Het hebben over de leer van Calvijn vereist toch wel enige kennis. Over wat die leer uitgewerkt heeft in het leven van christenen is het misschien wat makkelijker praten.
Binnen het Calvinisme bestaan er echter ook verschillen. Wat mij betreft is wat je schrijft niet te scheiden en hoort het bij elkaar. De eigen zaligheid nastreven (het aannemen van Christus?) houd voor mij ook in om Christus in praktische zin te volgen en oog te hebben voor de naaste. En zo samen op weg te gaan. Het christen-zijn staat voorop, of ik daarnaast ook calvinist of remonstrant ben doet er voor mij niet veel toe.

Als ik de Calvijntest doe is de conclusie: Je hebt wat calvinistische trekjes. In enkele opvattingen lijk je op een calvinist. Je slaat je echter heel wat gemakkelijker door het leven, waardoor je daar ook van kunt genieten. Katholicisme past je beter.
Geen onaardige conclusie dacht ik zo.

Berichten: 294

HANNAH810 schreef:

Ik denk dat het nog een stap verder gaat, willem en thomas;
in hoeverre is kerk-cultuur belangrijker dan mensen;
is de uiterlijke vorm (van het geloof) belangrijker dan het hart;
en verdien je gelovige "bonus-punten" door je eigen mening op te geven en je aan te passen aan de groep "gelovigen" die dat van je verwacht.

mijn ervaring is dat wanneer je een eigen, goed onderbouwde mening hebt en die durft uiten, je groot risico loopt om aan de zijlijn van de groep te komen staan.

een klein voorbeeld;
kom je met een (pleeg-)kind die niet gelovig is opgevoed een "calvinistische" kerk binnen en heeft ze haar mooiste prinsessen-jurkje aan gedaan (van de ACTION, afdeling verkleedspullen) dan kijkt men je toch wel enigzins verbaast na.
neem je een wat grotere groep volwassenen mee die zeer divers kerkelijk is, dan is men duidelijk verbaast dat je met een groep binnen komt en grinnikt men om de roze geverfde haren, tatoo's, arafat-sjawls en piercings die mensen soms in hebben, ook wanneer men meegaat naar de kerk.

Vergeten wij dan niet een heel klein beetje waar het werkelijk om draait?

GOD ziet het HART aan. niet je sjawl.
en dat dat soms over het hoofd wordt gezien en uiterlijke vormen als de lengte van een rokje en degelijkheid van knotje een belangrijker ijkpunt lijkt te zijn, vind ik persoonlijk een diep TRIESTE zaak.

hannah.......eigenzinnig genoeg om met haar eigen mening tegen de stroom in te roeien.

Ik heb al eerder in bij dit onderwerp gereageert met het onderstaande:
Ik denk dat er is meer naar het denken van Calvijn zou moeten worden gekeken, voordat men iets Calvinistisch denken vind. Juist doordat men niet meer weet waar het om gaat, maar MEN VIND DAT MEN WEET waar het om gaat, krijg je dat mensen op de ander neer gaan zien. Calvijn leefde tot eer van God, en gaf daar al zijn krachten aan. Hij kende zo goed als elke inhoud van boeken van mensen uit die tijd en ver daarvoor, en mede door zijn kennis is het christendom in Zwisterland doorgebroken. Maar het oncalvinistische denken, wat wel voor Calvinistisch versleten word, trekt zijn sporen. Wij hebben de waarheid, wij hebben het Leven, enz, is niet gebasseerd op zijn denken en op wat hij heeft nagelaten, maar is domweg een onkunde die mega is.
Wat destijds de rede was om uit de roomse kerk te gaan, word tegenwoordig in de zogenaamde Calvinistische kerken weer volop aangehangen. Nee, niet meer aanbidden van beelden, en ook geen Paus. Maar wel het aanbidden van de vormendienst in de vorm van kleding, haardracht, uiterlijkheden, en de Paus heeft plaatsgemaakt voor voorgangers die als Pausen behandeld worden. En wee degene die daar tegenin gaat, die word weggeworpen, en uitgebannen. Daarnaast een materialisme, wat Calvijn totaal vreemd was. Hoe zwaarder de kerken, hoe groter en nieuwer de auto's, hoe zichtbaarder de hoedjes, hoe duurder de kleding.
En wat was Calvijn: Begraven op een onvindbare plek, hij verdiende niet dat zelfs zijn graf nog aandacht kreeg, bang voor dat hij meer eer zou krijgen dan God.

Kort gezegd, weet wat de Bijbel ons leert, wat God van ons vraagt, en wat geloof inhoud, maak daar je leven van, zonder een mens te veroordelen, zonder boven iemand te kunnen staan, en dan zal blijken: Calvinisme is zo slecht nog niet.
Tegelijk ben ik blij dat geloofbeleidenis het heeft over één ALGEMENE Christelijke kerk. Niet over één calvinistische kerk. Ook Calvijn was gewoon mens. Maar niet Calvijn hoeven we te aanbidden, maar we hoeven niemand te zien, dan Jezus alleen. In hem te geloven, Zijn voetstappen te volgen, geeft geen verwijdering, geen scheuring, maar maakt dat we allen één zijn, in Hem.
En daarin is er ook geen plaats voor angst, Hij is de Almachtige, Hij heeft de wereld, zonde, dood en duivel overwonnen. En angst is zo onchristelijk als het maar kan. Dat is alleen van toepassing, als we macht willen, en willen heersen over onze naaste.
Maar op Jezus te zien, in Hem te geloven, Zijn voetstappen te volgen, geeft rust, geeft een vrede die niet te begrijpen is. En dat geeft ook een gevoel van zodanige geluk, dat je dat iedereen wil geven. En in dat Licht te leven, probeer je ook dat licht uit te stralen, niet in angst, niet in macht, niet in geweld, maar is een vrede en een liefde, wat je iedereen wel zou willen geven.

Berichten: 294

THOMAS968 schreef:

De vraag Willem, is dan wel in hoeverre het Calvinisme de mensen er toe brengt de eigen zaligheid na te streven of Christus meer in praktische zin te volgen. Of toch beide?

Thomas

Thomas, ik geloof er niet in dat het Calvinisme de mensen er toe brengt een eigen zaligheid na te streven, want DE zaligheid houdt in, naar het denken van Calvijn, dat ons leven Christus is. HIJ heeft verdient, HIJ heeft volbracht. Dat is niet nastreven een eigen zaligheid, maar volgen wat Christus heeft voorgeleeft. Niet in veroordeling, niet in neerkijken op, maar in een voorleven van een leven in dienen en goeddoen. Heel het leven van Christus op aarde was een veroordeeld worden, omdat Hij niet meeging in het opgaan in de groep, maar het naleven van DE WET van God, en daar kon met name de godsdienst niet echt goed tegen. Omdat juist dat aangaf, waar de tekortkomingen lagen van hen die juist "wat waren" door hun godsdienstige leven.
In practische zin, ik kan me goed vinden in een leven wat gebasseert is op een Calvinisch denken, omdat dit inhoud dat het een volgen is van Christus. En dat is een zalig leven, maar geen leven wat vanzelf gaat, of makkelijk is, of met de stroom meegaat. En zeker niet, een maar doen wat een ander vindt dat je moet doen.

Berichten: 1621

WILLEM618 schreef:

Thomas, ik geloof er niet in dat het Calvinisme de mensen er toe brengt een eigen zaligheid na te streven, want DE zaligheid houdt in, naar het denken van Calvijn, dat ons leven Christus is. HIJ heeft verdient, HIJ heeft volbracht. Dat is niet nastreven een eigen zaligheid, maar volgen wat Christus heeft voorgeleeft. Niet in veroordeling, niet in neerkijken op, maar in een voorleven van een leven in dienen en goeddoen. Heel het leven van Christus op aarde was een veroordeeld worden, omdat Hij niet meeging in het opgaan in de groep, maar het naleven van DE WET van God, en daar kon met name de godsdienst niet echt goed tegen. Omdat juist dat aangaf, waar de tekortkomingen lagen van hen die juist "wat waren" door hun godsdienstige leven.
In practische zin, ik kan me goed vinden in een leven wat gebasseert is op een Calvinisch denken, omdat dit inhoud dat het een volgen is van Christus. En dat is een zalig leven, maar geen leven wat vanzelf gaat, of makkelijk is, of met de stroom meegaat. En zeker niet, een maar doen wat een ander vindt dat je moet doen.

Ik lees in de woorden : ``de eigen zaligheid nastreven``, iets heel anders dan jij, denk ik. Ik maak er uit op: Zorgt een Calvinist er in de eerste plaats voor dat hij zelf behouden wordt of heeft hij ook nog oog voor de ander (of allebei). Wellicht heb ik het foutief begrepen.

Berichten: 7231

JANS221 schreef:

Ik lees in de woorden : ``de eigen zaligheid nastreven``, iets heel anders dan jij, denk ik. Ik maak er uit op: Zorgt een Calvinist er in de eerste plaats voor dat hij zelf behouden wordt of heeft hij ook nog oog voor de ander (of allebei). Wellicht heb ik het foutief begrepen.

Is het niet zo dat je eigen zaligheid mede wordt bewerkstelligt door je inzet voor je naaste? Die inzet kan op een pastorale manier gebeuren of door gebed. Eigenlijk is dit toch het gedachtengoed van iedere christenen.

Berichten: 294

FRANKT627 schreef:

Is het niet zo dat je eigen zaligheid mede wordt bewerkstelligt door je inzet voor je naaste? Die inzet kan op een pastorale manier gebeuren of door gebed. Eigenlijk is dit toch het gedachtengoed van iedere christenen.

Naar mijn mening is dat niet zo dat je zaligheid er door bewerkstelligt wordt Frank, ook al kan het een voldaan gevoel geven.
Wel denk ik dat het een gevolg is van het leven als Christen, en ik kan me niet voorstellen dat je als Christen alleen voor je zelf leeft, omdat dit in wezen een zeer onchristelijke gedachte is.
Maar de zaligheid is geen verdienste van jezelf, dat is een genade, die God je geeft.