| 
								ROBBEDOES873
								 | 
							 
						 
					
				 
				
 
 
  
					Berichten: 735 
				 
			 | 
			
				
					
						
							
								 Geplaatst: dinsdag  8 december 2009, 16:03
						 | 
						
						 | 
					 
					
						| 
							 
						 | 
					 
					
						
							
								Er moeten mensen zijn  die zonnen aansteken,  voordat de wereld verregent. 
  Mensen die zomervliegers oplaten  als het ijzig wintert,  en die confetti strooien  tussen de sneeuwvlokken. 
  Die mensen moeten er zijn. 
  Er moeten mensen zijn  die aan de uitgang van het kerkhof  ijsjes verkopen,  en op de puinhopen  mondharmonika spelen. 
  Er moeten mensen zijn,  die op hun stoelen gaan staan,  om sterren op te hangen  in de mist. 
  Die lente maken  van gevallen bladeren,  en van gevallen schaduw,  licht. 
  Er moeten mensen zijn,  die ons verwarmen  en die in een wolkenloze hemel  toch in de wolken zijn  zo hoog  ze springen touwtje  langs de regenboog  als iemand heeft gezegd:  kom maar in mijn armen 
  Bij dat soort mensen wil ik horen… 
  Die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen  ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan 
  Er moeten mensen zijn  die op het grijze asfalt  in grote witte letters  LIEFDE verven 
  Mensen die namen kerven  in een boom  vol rijpe vruchten  omdat er zoveel anderen zijn  die voor de vlinders vluchten  en stenen gooien  naar het eerste lenteblauw  omdat ze bang zijn  voor de bloemen  en bang zijn voor:  “ik hou van jou” 
  Ja,  er moeten mensen zijn  met tranen  als zilveren kralen  die stralen in het donker  en de morgen groeten  als het daglicht binnenkomt  op kousenvoeten 
  Weet je,  er moeten mensen zijn,  die bellen blazen  en weten van geen tijd  die zich kinderlijk verbazen  over iets wat barst  van mooïgheid 
  Ze roepen van de daken  dat er liefde is  en wonder  als al die anderen schreeuwen:  “alles heeft geen zin”  dan blijven zij roepen:  “neen, de wereld gaat niet onder”  en zij zien in ieder einde  weer een nieuw begin 
  Zij zijn een beetje clown,  eerst het hart  en dan het verstand  en ze schrijven met hun paraplu  “i love you” in het zand  omdat ze zo gigantisch  in het leven opgaan 
 
  en vallen  en vallen  en vallen 
  en OPSTAAN 
  Bij dát soort mensen wil ik horen  die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen  ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan  de muziek gaat DOOR  de muziek gaat DOOR  en DOOR… 
  (Toon Hermans)
							
						 | 
					 
				 
			 |