Vergeten Versjes

Berichten: 71

Laatst kreeg ik een cadeautje in handen gedrukt.
Van mama. Ze had de zolder opgeruimd.
Nee,niet zo’n prachtig ingepakt cadeautje met een strikje of een lintje.
Maar meer een cadeautje, in de zin van verrassing en onverwachte blijheid.
Het was al oud;dat cadeau.
En vergeeld óók.
Het cadeautje lag er namelijk al minstens dertig jaar.
Tussen nog meer kunst en kitsch.
In een grote kartonnen bananendoos onder een tafel.
In een donker hoekje van de zolder.
Een kostbare schat die verborgen lag.
Dat realiseerde ik me pas ná de vondst.
Vergeten.Onbedoeld.
Ooit vér weg gestopt.
Omdat het zo hopeloos kinderachtig was.
Het was al eerder eigendom van mij geweest.
Járen terug weliswaar.
Maar soms is het niet erg om twee keer hetzelfde cadeautje te krijgen.
Helemaal niet als er zoveel jaren tussen zitten.
Met een glimlach hield mama ‘m voor m’n neus.
Mijn poëziealbum.
Een vierkant lichtblauw ding.
Met een schattig geel poesje op de voorkant.
En toen ik de eerste bladzijde opensloeg voelde ik al meteen een grote sentimentele brok.
En die werd alleen maar groter naarmate ik de volgende pagina’s las.
M’n broer die inmiddels vader van twee kinderen is had er een paar krassen in getekend
En mama had er bij geschreven.
“Ik ben je broertje Marco
en nog maar net 5 jaar
daarom kan ‘k nog niet schrijven
daarom doet mama t maar
mijn naam kan ik wel schrijven
zie je die krabbel-kras
als jij dit boekje nog eens leest
weet je dat ik dat was…”
Nu leert mijn broer z’n zoontje zélf zijn naam schrijven.
Hoe snél gaat de tijd!
En die lieve juffrouw uit klas 2 met haar prachtige rode krullen ,voor wie het leven té zwaar was.
En ze daarom besloot er zelf een einde aan te maken schreef:
‘Zoek van het kwaadste wat je treft
Steeds het lichtste kantje
Ook de allerzwaarste wolk
heeft een zilveren randje”
Die woorden.
Júist van háár raken me. En ik zucht.
Tja…
En dan een buurmeisje wat schrijft
‘Ik wens je de allerleukste vent
waar je later heel gelukkig mee bent’
Ik glimlach.
Ook die wens moet nog uitkomen…
Zoveel woorden.
Zoveel lieve wensen.
Achteloos opgeschreven.
Ik ben weer even terug in de tijd.
Wat weet je als kind nog weinig van het volwassen leven.
Het lijken maar een paar simpele versjes,maar ik geniet.
Herinneringen komen boven.
Hoe deed ik jaren geleden zélf niet mijn best.
Om in m’n allermooiste handschrift.
Met een blauwe vulpen.
Een versje te schrijven.
Voor menig klasgenootje.
Op een smetteloos wit papier in een poëziealbum.
Zouden mijn versjes ook nog gelezen worden?
Of liggen ze wellicht ook ergens vér weg opgeborgen in een donker hoekje?
Ik zal het nooit weten.
Wel weet ik dat mijn opa ooit zei: Wie schrijft blijft.
Ik zou er van willen maken: Wát je schrijft,blijft!
Het voelt alsof al die mensen uit je verre verleden heel eventjes weer wat in je oor fluisteren.
Woorden ooit toevertrouwd op papier kunnen je jaren later onverwachts nog zo’n fijne nostalgisch gevoel bezorgen.
Waar je het prettig warm van krijgt.
Alsof het lijkt of de zon eventjes in je hart schijnt.
Terwijl het buiten regent.

Berichten: 535

ANITA412 schreef:

Laatst kreeg ik een cadeautje in handen gedrukt.
Van mama. Ze had de zolder opgeruimd.
Nee,niet zo’n prachtig ingepakt cadeautje met een strikje of een lintje.
Maar meer een cadeautje, in de zin van verrassing en onverwachte blijheid.
Het was al oud;dat cadeau.
En vergeeld óók.
Het cadeautje lag er namelijk al minstens dertig jaar.
Tussen nog meer kunst en kitsch.
In een grote kartonnen bananendoos onder een tafel.
In een donker hoekje van de zolder.
Een kostbare schat die verborgen lag.
Dat realiseerde ik me pas ná de vondst.
Vergeten.Onbedoeld.
Ooit vér weg gestopt.
Omdat het zo hopeloos kinderachtig was.
Het was al eerder eigendom van mij geweest.
Járen terug weliswaar.
Maar soms is het niet erg om twee keer hetzelfde cadeautje te krijgen.
Helemaal niet als er zoveel jaren tussen zitten.
Met een glimlach hield mama ‘m voor m’n neus.
Mijn poëziealbum.
Een vierkant lichtblauw ding.
Met een schattig geel poesje op de voorkant.
En toen ik de eerste bladzijde opensloeg voelde ik al meteen een grote sentimentele brok.
En die werd alleen maar groter naarmate ik de volgende pagina’s las.
M’n broer die inmiddels vader van twee kinderen is had er een paar krassen in getekend
En mama had er bij geschreven.
“Ik ben je broertje Marco
en nog maar net 5 jaar
daarom kan ‘k nog niet schrijven
daarom doet mama t maar
mijn naam kan ik wel schrijven
zie je die krabbel-kras
als jij dit boekje nog eens leest
weet je dat ik dat was…”
Nu leert mijn broer z’n zoontje zélf zijn naam schrijven.
Hoe snél gaat de tijd!
En die lieve juffrouw uit klas 2 met haar prachtige rode krullen ,voor wie het leven té zwaar was.
En ze daarom besloot er zelf een einde aan te maken schreef:
‘Zoek van het kwaadste wat je treft
Steeds het lichtste kantje
Ook de allerzwaarste wolk
heeft een zilveren randje”
Die woorden.
Júist van háár raken me. En ik zucht.
Tja…
En dan een buurmeisje wat schrijft
‘Ik wens je de allerleukste vent
waar je later heel gelukkig mee bent’
Ik glimlach.
Ook die wens moet nog uitkomen…
Zoveel woorden.
Zoveel lieve wensen.
Achteloos opgeschreven.
Ik ben weer even terug in de tijd.
Wat weet je als kind nog weinig van het volwassen leven.
Het lijken maar een paar simpele versjes,maar ik geniet.
Herinneringen komen boven.
Hoe deed ik jaren geleden zélf niet mijn best.
Om in m’n allermooiste handschrift.
Met een blauwe vulpen.
Een versje te schrijven.
Voor menig klasgenootje.
Op een smetteloos wit papier in een poëziealbum.
Zouden mijn versjes ook nog gelezen worden?
Of liggen ze wellicht ook ergens vér weg opgeborgen in een donker hoekje?
Ik zal het nooit weten.
Wel weet ik dat mijn opa ooit zei: Wie schrijft blijft.
Ik zou er van willen maken: Wát je schrijft,blijft!
Het voelt alsof al die mensen uit je verre verleden heel eventjes weer wat in je oor fluisteren.
Woorden ooit toevertrouwd op papier kunnen je jaren later onverwachts nog zo’n fijne nostalgisch gevoel bezorgen.
Waar je het prettig warm van krijgt.
Alsof het lijkt of de zon eventjes in je hart schijnt.
Terwijl het buiten regent.

Prachtig Anita....
Ik heb mijn "poessie"album ook nog steeds en die van mijn moeder...

Al moet ik er dwars door heenen gaan
toch wil ik in Uw album staan

Geweldig al die herinneringen

Berichten: 71

Mooi hé?
En wat léuk- zélfs die van je moeder!

Berichten: 6369

Bij mij staat voorin:

Deze album is van mij
zolang ik heb te leven...
van (achternaam) is mijn van
al van mijn vaderlijke stam.
Veenendaal is de plaats waar ik ter wereld kwam..

Vind dat nog altijd wat hebben Knipoog smiley

Berichten: 71

Je leest de versjes nu ook zo anders dan toen...
Sommige versjes lijken zo simpel,eenvoudig ,maar met een prachtige inhoud zoals deze:

'Je speelde onder de tafel
Wat was de deurknop hoog
Je beer kwam tot je navel
De hele wereld boog
Al ben je straks volwassen
Blijf van binnen klein
Blijf onder die tafel passen
Mag zo je leven zijn'

Toen als klein meisje nog niet bewust van die diepe waarde van de woorden zoals ik dat nu ken...

Lachende smiley

Berichten: 535

ANITA412 schreef:

Mooi hé?
En wat léuk- zélfs die van je moeder!

Ja dat is super genieten.......de plaatjes, ouderwetse versjes en de prachtige handschriften.....en de namen van vriendinnetjes waar zze vaak verhalen over vertelde....
Voor mij een super kostbaar boekje

Berichten: 4863

Mijn lieve vader schreef een prachtig versje op letters van het alfabet...
Die eerste letters had hij rood gemaakt...
Het is wat lang om hier neer te zetten....

Al wat kwaad is moet je mijden
Bidden moet je ten alle stond....
(zo begon het)

Hij eindigde met de woorden....

Uit geen taal die God onteert
Vliedt hem...die lichtvaardig zweert..
Wreek je niet, maar wil vergeven...
Zo zal je gelukkig leven.....

(de x...de y en de q ontbraken)

Mooi...nog steeds...

Berichten: 547

ERIKA129 schreef:

Bij mij staat voorin:

Deze album is van mij
zolang ik heb te leven...
van (achternaam) is mijn van
al van mijn vaderlijke stam.
Veenendaal is de plaats waar ik ter wereld kwam..

Vind dat nog altijd wat hebben Knipoog smiley

Tja....herinneringen......
Deze stond ook bij mij voorin geschreven.
Nu mijn moeder een paar maanden geleden is overleden, gaat het meer
voor mij betekenen.
Hetzelfde versje heb ik voor mijn dochter in haar album geschreven...........tja....moeder op dochter...dochter.....
Ook zij bewaart nu al kostbare herinneringen aan dat speciale boekje.

Berichten: 71

Bij jouw reactie moet ik denken aan de volgende tekst:

En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood,
moet je weten.
't Is maar een lichaam
dat ik achterliet.
Dood ben ik pas,
als jij me bent vergeten...

Fijn dat er altijd mooie herinneringen overblijven...

Berichten: 4097

Poëziealbum al een tijdje kwijt maar ik ken het uit mijn hoofd... die van mijn moeder...

Wil op Jezus naam vertrouwen
ook als 't leven moeite geeft
... Het zal je nooit berouwen
als je dicht bij Jezus leeft...

...........................................

Berichten: 4863

JOL252 schreef:

Poëziealbum al een tijdje kwijt maar ik ken het uit mijn hoofd... die van mijn moeder...

Wil op Jezus naam vertrouwen
ook als 't leven moeite geeft
... Het zal je nooit berouwen
als je dicht bij Jezus leeft...

...........................................

Mooi Jol!!!!

Berichten: 547

van een juf van de lagere school:

Zoek Jezus veel
Zoek Jezus vroeg
Wie Jezus heeft,
die heeft genoeg.

Ik ben hem nooit vergeten....

Berichten: 7083

ZEELAND736 schreef:

Mijn lieve vader schreef een prachtig versje op letters van het alfabet...
Die eerste letters had hij rood gemaakt...
Het is wat lang om hier neer te zetten....

Al wat kwaad is moet je mijden
Bidden moet je ten alle stond....
(zo begon het)

Hij eindigde met de woorden....

Uit geen taal die God onteert
Vliedt hem...die lichtvaardig zweert..
Wreek je niet, maar wil vergeven...
Zo zal je gelukkig leven.....

(de x...de y en de q ontbraken)

Mooi...nog steeds...

Wat lief van je vader.... Knipoog smiley

Berichten: 547

ANITA412 schreef:

Bij jouw reactie moet ik denken aan de volgende tekst:

En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood,
moet je weten.
't Is maar een lichaam
dat ik achterliet.
Dood ben ik pas,
als jij me bent vergeten...

Fijn dat er altijd mooie herinneringen overblijven...

Ja Anita....die neem je overal mee naar toe, en je haalt ze tevoorschijn
wanneer jij dat wilt.
Mooi gedichtje...........als ik dat lees........dan zal ze nooit, maar dan ook nooit dood zijn.