Berichten van ANITA412

ANITA412 · Berichten: 71

Daar zal je vast mooie momenten van herrinnering aan hebben.Pieter

Mensen met downsyndroom zijn zo puur,ongekunsteld..zonder filter...

ANITA412 · Berichten: 71

Het was vrijdagmiddag,
De zon scheen en ik zeemde de ramen op mijn balkon.
Samen met Nick en Simon.
Op 100% nl.dan.
Op zich niks bijzonders.
Dat wás het ook niet.
Maar dat wérd het wél.
Terwijl ik het vuil van m'n ramen veegde,genoot ik van het geluid van spelende kinderen op het schoolplein tegenover mij.
Totdat ik ineens getuige werd van een conversatie onder mijn balkon.
"Kijk Kees ,dít zijn véél brievenbussen bij elkaar,zei een lieve meisjesstem.
Da's handig,dat schiet tenminste op!"
Ik hoorde geklepper bij m'n portiek.
"Ja da's m..makke..luk ,ja",reageerde een man.
Aan de klank van de stem kon ik horen dat de man een mongool moest zijn.
Ik keek door de gaatjes van mijn balkon en zag hoe de twee aan het folderen waren.
Zij-nét twintig,bolle toet en vrolijke blonde paardenstaart gaf één voor één de foldertjes aan hem.
Die hij vervolgens zorgvuldig in de daarvoor bestemde gleuven liet glijden.
Kees voelde zich een ware postbezorger en ik genoot van het tafereel.
"Zie je die nummers, Kees?,hoorde ik het meisje vragen.
"Kijk a..b..c en ze wees naar de letters bij de huisnummers.
"Ey Kees, ken jij eigenlijk het alfabet?"
Nou en óf!
Dus dat liet Kees dat ook maar meteen horen.
"Haiejeekaaelemmenopéé.."galmde er in een iets te rap tempo.
Ik voelde hoe mijn hoofd iets schuin begon te hangen en ik kreeg het plots prettig warm van binnen.
Ze liepen verder om bij de volgende portieken ook hun,zo kom ik later achter,sinterklaas-bestellijst bij buurtbewoners aan te prijzen.
De twee kwamen dus van 'Syn in Zoet'.
Een bakkerij,een straat achter mij.
Een gezellig bakkerijtje wat gerund word door mensen met een verstandelijke beperking.
En Kees had die morgen zijn vinger opgestoken toen er in de groep gevraagd werd wie er mee wilde folderen.
Zo stel ik me voor.
Maartje zou ook mee gaan.
En dat was helemaal gezellig,want Maartje was de liefste van allemaal.
Qua begeleiders dan.
Slimme Kees.
Hij dacht: Ik wil die warme bakkerij wel even uit .
Ik hou wel van wat zonnestraaltjes in m'n gezicht.
Ik wil die vogels horen fluiten en de herfst ruiken.
En belangrijker nog: Ik zal die mensen in de omgeving van mijn bakkerijtje wel even laten zien wat voor een prachtige chocolade
munten en suikerbeesten ik kan maken.
En pepernoten en speculaas.
Lieve Kees. Creatieve Kees.Slimme Kees.
Zomaar een ordinaire vrijdag.
Die heel gewoon begon.
Maar me uiteindelijk een geluksmoment bezorgde.
Wat een alfabet, pepernoten en een brievenbus al niet met je kunnen doen...

ANITA412 · Berichten: 71

" Sorry ,maar ik zet m'n joker in"
Dat riep ik tot voor kort minstens zessentwintig keer per dag.
En dat wil zoveel zeggen als: Ik pás,ik heb er geen zin,ik bedánk.
Dus dat kon ik óók zeggen.
Als ik wilde.
Maar dat deed ik niet.
Want dat vind ik dan meteen weer zo ongezellig klinken.
Dus zette ik mijn joker in.
Dat klonk iets minder afwijzend.
Iets minder lui.
En iets minder negatief.
Deze zin had ik ooit 'gejat' uit één van de eerste afleveringen van mijn favoriete programma. "Wie is de mol?"
En even voor die éne mens die het níet kijkt: Dáar worden dus óók jokers ingezet.
Om ónder opdrachten uit te komen.
En tóen is het gekomen.
Ik vond dat géniaal bedacht.
Jókers om onder opdrachten uit te komen.
Dus ik zag mogelijkheden. Qua imitatie.
Dus dát van die joker werd een stopwoord. Of eigenlijk stop-zín.
Of eigenlijk níet-te-stoppen-zín!
Ik gebruikte die zin zó vaak .
Dat m'n vrienden en collega's gék werden van die jokers.
En me gingen vragen hoeveel jokers ik nog had.
Nou,dat was dus het probleem!
Ik had zakken vól.
Die jokers vermenigvuldigde zich- als waren het konijnen.
En dat vónd ik hándig! Dat zul je begrijpen.
Als ik écht eens een Rustdag wilde houden in mijn pyjama.De hele zondag.
En Vriendin belde of ik nog mee naar de kerk ging.
Ik zette voor één keer mijn joker in.
Als de buurvrouw vroeg of ik zaterdagavond op haar minies wilde passen .
Omdat ze naar de film wilde.
En ik daar geen zin in had.
Omdat het voor míj óók zaterdagavond was.
En ik mijn periodieke bloeding had.
Dus chagrijnig was.
En óók wilde hangen.
Niet in de bios.
Maar gewoon voor m'n tevee.
Dan zei ik tegen buurvrouw: Nee,sorry,ik zet voor deze ene keer mijn joker in."
Onsympathiek? Egoïstisch? Mag je vinden.Ik niet.
Ik vond het verréke-tte handig! Té handig.
Tot die ene keer dat ik op een conferentie was.
Zo'n vijfentwintig plus samenkomst .
Waar álle christelijk vrijgezellen van vijfentwintig tot weet-ik-veel hoe oud een leuk weekend hebben.
Met fijne sprekers en voorál fijn veel creatief gefröbel.
Nou, daar was ik dus.
Als vrijwilliger. Samen met Vriendin. Voor de koffie en de thee.
Voor zo'n vierhonderd gelijkgestemden.
Nou dat heb ik geweten!
Toen de coördinator Dieuwertje ons mee nam naar de keuken.
Om ons te instrueren.Stond ik versteld.
Daar stonden niet een paar koffiezetapparaatjes en wat thermoskannetjes.
Daar stond een badkuip op pootjes.
Vol kokend heet water.
Waar je met gemak twee peuters in kon wassen Met iets minder warm water. Oké.
En dat vond ik interessant.
Dat wil zeggen,die eerste keer.
Maar na zo'n zes keer vloeibare koffie en xxl-theezakjes in kokend heet water gooien komt het je neus uit.
Dan ben je d'r gewoon klaar mee.
Met dat gezellig de hele visite van vocht voorzien.
Maar Dieuwertje had andere plannen.
Met de lijst van vrijwillige koffiezetters kwam ze die ochtend op ons af.
"Ik heb een probleem" zei ze lief.
En dan weet je dat je op moet passen.
Als ze zo lief kijkt.
Want dan weet je gewoon.Dat de kans bestaat.
Dat binnen enkele seconden.Háár probleem jóuw probleem word!
En daar had ik dus geen zin in.
Dus zei ik- na haar vraag om nóg meer hulp-met een dappere zucht:
"Sorry,maar ik zet m'n joker in"
En wat er toen gebeurde veranderde acuut mijn leven.
Lieve Dieuwertje keek mij aan met een grote frons en vroeg: "Wat zei je?"
En ik was me ineens weer erg bewust van m'n stómme stopwoord.
Dieuwertje keek waarschijnlijk nooit naar De Mol.
En had ik haar hele leven ook nog nooit een kaartspel aangeraakt..
Ze wist niet ineens wat een jóker was.
Zo kéék ze tenminste.
Dus ik werd rood.En begon te hakkelen.
En stotterde: "Ik zei: eehh...Corrie van daarnét wil er yoki in" en ik wees naar het dichtstbijzijnde koffiekopje.
En hoe ze tóen keek!
Met zo'n medelijdende blik.
Of ze me meteen na de Nazorg wilde brengen.
Om voor me te laten bidden.
Dat deed ze overigens niet.
Maar ze móet iets naar Boven gemompeld hebben.
Dan kán niet anders.
Want vanaf die tijd ben ik genezen!
Van m'n jokers.
En ik mis ze niet eens!

ANITA412 · Berichten: 71

Bij jouw reactie moet ik denken aan de volgende tekst:

En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood,
moet je weten.
't Is maar een lichaam
dat ik achterliet.
Dood ben ik pas,
als jij me bent vergeten...

Fijn dat er altijd mooie herinneringen overblijven...

ANITA412 · Berichten: 71

@ Edwin dankjewel voor je complimenten- word er zélfs een beetje verlegen van..

Whahahaa..was dit niet ooit de jury van Dancing with the Stars of een ander dansprogramma?
Ik SCHRIJF in ieder geval beter dan dat ik DANS!
Dáárvoor zouden ze de bordjes ondersteboven kunnen houden,met mijn 'reformatorische heupen' zou ik dan zelfs nog blij zijn met een zesje:P

Ey,enne vanavond zéker wel weer kijken hé naar Beetje Zondags Vermaak met Y. ,ondanks dat je er geen bal aan vind hahaha

@ Pieter Tja, loslaten en overgave is niet zo makkelijk. We willen graag zélf de controle houden.
Iets waar ik mezelf ook vaak op betrap...óók al weet ik dat God het beste met me voor heeft...

ANITA412 · Berichten: 71

Mooi toch, dat iets wat gratis is je zoveel geluk kan schenken?
Ik heb het zelf ook..als ik in een dip zit, is het (bijna) zo weer over als ik buiten ben..heeft ook echt met zonlicht te maken.
Iets met vitamine D plus wat kwetterende vogels zijn ingrediënten waardoor je meteen weer een schoongewaaid hoofd ervaart :D

ANITA412 · Berichten: 71

Dankjewel, ja ik heb het gedicht ooit geschreven voor een goede collega.

ANITA412 · Berichten: 71

wél een leuk foutje:)

Alleen..toen ik daar zo stond met mijn slaaphoofd, en mijn slaaphaar, in mijn relaxte modus moet ik er zélf kakatonisch uit gezien hebben haha
Dus wie nu eigenlijk de vreemde vogel(lees: kakatoe) was?!

ANITA412 · Berichten: 71

kakatonisch-práchtig woord;)

ANITA412 · Berichten: 71

'k Zie haar staan
'n Dikke traan
op haar wang
Ze is bang
voor kritiek
geestesziek
licht verdoofd
in haar hoofd
kil en star
in de war
Toen ROOD SEIN
Je bent van Mijn
Stóp, en weet
dat je iemand
belangrijks
vergeet
die iemand
ben jij
en die ga je
voorbij
Trek het je
niet aan
laat hen gewoon
gaan
laat ze maar
flink trappen
zij die tóch
niet snappen
'k Weet wat je
bedoeld
'k heb het Zelf
gevoeld
Ik wéét van
jouw pijn
en
gebroken zijn.
'k weet:
Jij wilt graag stérk
voor gezin
en kerk
maar zelfs
het sterkste mens
die trekt ooit
een grens
Lieverd,
neem de tijd
Ik genees
gebrokenheid
ooit schijnt er
licht
op jouw
droevig gezicht
Jij hoeft niet
alleen
Ik ben
om jou heen
Nu en voor
altijd
Ik strijd mee
jou strijd
maar op Mijn
manier
schuil dus
tussentijds
maar veilig Hier.
En blijf houden;
goede moed
Ik beloof:
Ik maak het goed.

ANITA412 · Berichten: 71

Soms word je op een doodnormale ochtend nietsvermoedend getuige.
Van iets waarvan je helemaal geen toeschouwer had willen zijn.
Maar waarvan je achteraf beseft dat het jouw vertroebelde blik op de werkelijkheid weer wat realistischer maakt.
Zoals gisteren.
Ik stond in mijn keukentje.
Om mijn nog bevroren boterhammetje te laten ontdooien.
In de magnetron.
Toen mijn blik ineens viel op de tuintjes onder mijn flatje.
Of beter gezegd op een stilstaand object in één van die tuintjes.
Achter mijn flat staan namelijk een paar kneuterige jaren vijftig woningen met dito tuintjes.
Een gezellig uitzicht-ik kan niets anders zeggen.
Voor mij althans.
Voor hun lijkt het me behoorlijk frustrerend.
Dat míjn flát hún uitzicht verpieterd,maar goed, da's hun díng..
En met grote regelmaat kijk ik met een ietwat jaloerse blik naar de leuke gezinnetjes die op zaterdagochtend gezellig aan 't ontbijten zijn.
In die ó zo gezellige tuin aan een tuintafel.
Met zo'n fleurig plastic tafelzeil.
Alsof een pagina in de Libelle onder mij tot leven is gekomen.
Terwijl ik dan op datzelfde moment.
Gewoon aan mijn aanrecht.
Een snee volkoren brood weg werk.
In mijn gezellige eentje.
Maar niets is wat het lijkt.
Zo bleek gisteren maar weer.
Terwijl ik dus naar buiten keek zag ik haar staan.
Mijn achterbuurvrouw.
Als was zij de vrouw van Lot.
Zo moet dat er destijds uitgezien hebben.
Eén grote zoutpilaar.
Zonder enkele beweging.
En dan word ik onrustig.
Want een eventuele Lot was nergens te bekennen.
En een mens kan éven áls aan de grond genageld staan.
Maar in de meeste gevallen komt daar vaak snel verandering in.
Zo niet bij dit vrouwelijk exemplaar.
Ze leek bevroren.
Van haar kruin tot haar tenen.
Maar dat kon het óók niet zijn ,want het was zo'n 15 graden.
Boven nul,ja.
En omdat er nogal een afstand was tussen buuf en mij kon ik ook niet even haar hartslag voelen.
Of kijken of haar borstkas nog wel bewoog.
Dus dan komt er een soort van paniek,maar ook een unheimisch burger-verantwoordelijkheid in me naar boven.
Dat ik op dat moment wel een belangrijke getuige ben
Én wél moet reageren in benarde situaties.
Maar ik ben geen héld.
En ik zal dat ook niet worden,maar ik ben wel creatief.
Dus dan trek ik dát laadje in m'n brein maar open.
Quasi agressief opende ik mijn balkon deur.
Om 'm vervolgens weer keihard dicht te gooien.
Veel te hard,de ruiten trilde
En mijn hele lichaam ook. Inmiddels.
Want mevrouw vertrok geen spier.
Zélfs niet van een keihard dichtslaande deur aan háár overkant
En op zo'n moment.
Als ik tril van onzekerheid en angst.
Dan werkt bij mij 'de struisvogelpolitiek' het beste.
Voor drie minuten. Hoogstens.
"Doe nét of je niks gezien heb,hoor ik mezelf dan zeggen,terwijl ik met m'n boterhammetje richting woonkamer wandel.
"Wat je zojuist zag was een fata morgana -je moet gewoon nodig die boterham én een kop koffie.
Er ís geen tuin,er is géén pilaar,er ís niks,alléén jij"
Maar om nu te zeggen dat dát stemmetje ontspannen werkt-néé.
Want mét die boterham wandelt ook mevrouw méé naar binnen.
In in m'n hoofd.Of ik nou wil of niet.
Dus als die boterham nog maar net mijn maag heeft bereikt,sta ik al weer op.
En rek ik-van minstens een meter afstand- heel voorzichtig mijn nek om te kijken of er al iets aan de situatie is veranderd.
En Godzijdank! De Pilaar staat ineens voor over gebukt,haar handen voor haar gezicht.Haar schouders schokken.
Ze huilt.Ik zie haar slanke handen over haar wangen vegen.Gek genoeg ben ik blij met elke beweging,zelfs déze.
Maar maak ik me ook meteen weer zorgen.Deze vrouw lijkt overstuur.
En ik ben geneigd haar te gaan troosten. Dát óók.
Want Deze Pilaar is duidelijk op zoek naar een andere pilaar.
Zo Eentje die steun bied.
Maar dan komt ze ineens weer overeind.
Om zich vervolgens weer langzaam te buigen en over haar schoenen te aaien.
Wel een minuut lang.
Ik voel mijn wenkbrauwen langzaam omhoog komen.
Van verbazing én opluchting.
Want buurvrouw beweegt.Dus lééft.
En alsof ze mij gerust wil stellen haalt ze in drie minuten haar verloren tijd in.
Ze wrijft over haar buik,huppelt als een jonge hinde en rekt haar handen in de lucht.
En terwijl ik Het object wat langer observeer kom ik langzaam tot de conclusie dat buuf zich duidelijk in allerlei moeilijke yogaposities aan 't wurmen is.
En dat 'dat bewegingsloze enge' van haar een rustgevende meditatieoefening van minstens 8 minuten was.
En dat dát emoties bij haar opriep.
Hele heftige.
En ineens kijk ik heel anders naar dat ideale plaatje van een kneuterige gezinnetje met een nog kneuteriger huisje.
Niets is wat het lijkt.
Deze vrouw heeft een enorme behoefte aan lucht.
Frisse lucht.
Dáárom staat ze minutenlang in haar tuin.
Stil.
In haar jurkje.
Bij vijftien graden.
Ze ziet de bloemen niet.
In haar o zo mooi aangelegde tuintje.
En óók het tuinhuisje én de houten picknickbank maken haar niet gelukkig.
Ze staat daar.
Met haar ogen dicht.
Stokstijf.
Om haar gedachten te ordenen.De chaos te ontcijferen.
In haar drukke,waarschijnlijk verdrietige hoofd.
Je huilt tenslotte niet voor niks.
En ineens realiseer ik me dat deze vrouw- nét als ik- óók gewoon een mens is.
Met nét íets meer om zich heen.
Qua husband,kiddies ,huisje ,boompjes en beestjes.
Maar met dezelfde emoties als ieder ander.
Niets is wat het lijkt als je alleen naar de buitenkant kijkt en belangrijker nog:
Wat is het toch gek dat je zo makkelijk kunt vergeten wat je écht gelukkig maakt....

ANITA412 · Berichten: 71

Van sommige mensen hou je meteen.
Die zitten direct in je hart, terwijl je ze helemaal niet kent.
Héél gek,soms heb je dat.
En één zo’n mens is Rudolph van Veen.
Dé chefkok van teevee.
Oké,ik bekén: de Liefde van mij gaat al snel door m’n maag.
Maar wat ik niet heb bij Herman den Blijker,Jamie Oliver of Robert Kranenborg heb ik wél bij Rudolph.
Ik wéét dat hij met zijn hippe nerdbril en gebleekte kapsel nou niet bepaald het toppunt is van mannelijkheid.
Maar ménsen wat is hij léuk!
Ja,ik zie ook wel dat hij niet Moeders Mooiste is.
En dat hij als hij naast Chris Zegers zou staan in de verkiezing ‘mooiste man’ hij geheid zou verliezen
Maar geloof me, ik zou spontaan verliefd op ‘m kunnen worden want de man heeft op mij een óngelooflijke aantrekkingskracht.
Ik vind hem namelijk zó lief.
En zo gewóón óók.
En voorál zo gezellig met zijn Brabantse zachte ‘g’
Als hij daar zo quasi nonchalant staat in zo’n leuk eenvoudig Hollands blauw keukentje.
Met aan de muur een zwart-witprint van de Kinderdijk.
Omringd door potjes verse bieslook en tijm.
Met vóór hem een xxl-fruitschaal vól met vitamine C.
En áchter hem leuke geruite theedoeken en dito pannelappen.
Terwijl hij mij met alle geduld van de wereld,uitlegt hoe ik een kip op kan vullen of een citroen-cake bak.
Tja weet je…dan maak je mij gelukkig.
Als ik Rudolph op teevee zie heb ik meteen de neiging om ‘m bij me thuis uit te nodigen voor een bak koffie.
In de hoop dat hij dan ,aan t eind van de middag,zou voorstellen een heerlijke ovenschotel voor me te maken.
We zouden úren gezellig kunnen kletsen over paprika’s en basilicum.
Maar ook over het leven en de liefde.
Zoals je met vriendinnen doet.
Dat weet ik zéker.
Bij Rudolph krijg ik namelijk het idee dat we beste vrienden zouden kunnen zijn.
Ik zou me namelijk best een week met hem kunnen vermaken. Zélfs op een eiland.
Terschelling bijvoorbeeld..
Ik zou gezellig met hem barbecueën op het strand. Van de zojuist zelf gevangen vis.
En ná die barbecue een gezellig Hollands bordspel spelen tussen de rietpluimen.
En ‘s avonds een strandwandeling maken ,waarin hij me verteld over al z’n culinaire reizen.
Ik zou me geen seconde vervelen.
Rudolph is zo’n man waar je je meteen bij op je gemak voelt.
Zo’n gezellig, evenwichtig typje.
Waar ik dan op mijn beurt zonder enige gene lekker mijn hysterische zelf bij kan zijn.
Als je het mij vraagt is die man ook nooit chagrijnig en zelden boos.
Misschien een enkel keertje als z’n bosvruchtencake mislukt.
Maar dat mag. Vind ik.
Zou ik namelijk ook zijn als er een kwartier later visite zou verschijnen.
Dus voor diegene die het nog niet doorheeft:
Ik adoreer Rudolph.
En mét hém zijn witlofsalade ,zijn gevulde kipfilet met opgebakken aardappeltjes en zijn
zelfgemaakte cordon bleu met aardappel groente mix.
Omdat ik die door Rudolph’s uitleg zo lekker makkelijk maak.En mét plezier.
Je begrijpt dat ik erg blij ben met de zender 24 kitchen.
Een paar keer per dag komt hij voorbij.
Mijn Rudolph
En ik krijg er geen genoeg van. Zo ook vanmiddag.
Terwijl ik moe van het werken op de bank hang,legt Rudolph uit hoe ik een kaasuienbrood maak.
Met een glimlach rolt hij de bloem uit over zijn werkbank.
Kinderlijk eenvoudig. Volgens Rudolph. En ik geloof hem meteen.
Dus weet ik ineens wat ik van het weekend ga maken.
Lekker voor de zondagavond.
Een kaasuienbrood.
Met een soepje.
Van Unox dan.
Laten we het voorál niet al te moeilijk maken.
Vind Ruud(want zo mag ik hem vast noemen) vast niet erg…

ANITA412 · Berichten: 71

Quote:

Sammie oogt inderdaad heel schattig ,hij had van mij zélfs een verblijfsvergunning gekregen hahaha

Want even voor de duidelijkheid-ook al klink ik als Cruella de Vil uit 101 Dalmatiërs, ik ben geen hondenháter-integendeel)

Ik weet rationeel wel dat mijn angst nergens op slaat maar toch blijf ik angstig.
Het gekke is dat als ik een tijdje(minstens een half uur!) in de hond zijn omgeving ben hij het zelfs voor elkaar krijgt zijn kop op mijn schoot te leggen.
omdat ik zoveel oprechte liefde en aandacht dan weer niet kan weerstaan;)

Voorzichtige liefde-zoiets ?

ANITA412 · Berichten: 71

Nee ,geloof me Edwin,ze 'wónen' écht in dat huis.
Pas sprak ik de buurvrouw en uitte mijn verbazing en verwondering over haar huisgenoten
En toen vertelde ze me dat het gewoon een soort van meubelstukken zijn.
Ze blijven gewoon liggen op één zelfde plek in de huiskamer en wonderlijk genoeg struikelt 'géén hond ' :P over hen.
Ze slapen ook beneden ,want door hun grote gewicht kunnen ze geen trappen lopen.

Dus je broer kan de kennel voortaan misschien voor andere doeleinden gebruiken??!!
(wellicht mensen die asiel zoeken-nee die is wel heel flauw hé?)

Nou,ik deel die liefde voor honden niet me je haha
Al blijf ik het wel mooi vinden als ik zie hoeveel liefde er kan ontstaan tussen een baasje en z'n hond..

ANITA412 · Berichten: 71

Je leest de versjes nu ook zo anders dan toen...
Sommige versjes lijken zo simpel,eenvoudig ,maar met een prachtige inhoud zoals deze:

'Je speelde onder de tafel
Wat was de deurknop hoog
Je beer kwam tot je navel
De hele wereld boog
Al ben je straks volwassen
Blijf van binnen klein
Blijf onder die tafel passen
Mag zo je leven zijn'

Toen als klein meisje nog niet bewust van die diepe waarde van de woorden zoals ik dat nu ken...

Lachende smiley

ANITA412 · Berichten: 71

Mooi hé?
En wat léuk- zélfs die van je moeder!

ANITA412 · Berichten: 71

TJOKLAT313 schreef:

Als er een "like" knop bestond had ik erop geklikt Lachende smiley

Bedankt voor je lieve reactie * drukt op de onzichtbare " I like button" * Knipoog smiley

ANITA412 · Berichten: 71

Ik heb een hekel aan honden.
Nou ja,hékel.
Laat ik het maar gewoon bekennen: Ik vind ze éng.
Of je nu een kleine teckel of bouvier naast me zet.
Ik hap naar lucht.
Acuut.
Van angst.
Nu wil het geval dat er naast mijn ouders twee honden wonen.
Met hun baasjes,dat wel.
En als ik zeg:hónden,dan is dat een understatement.
Want deze honden zijn twee bij twee. Minstens.
Dus deze schepsels vallen als je het mij vraagt niet meer onder de categorie: hond
Méér bij de kalveren.Vind ik.
Nu wonen mijn ouders in een eenvoudige eengezinswoning.
Zo één van zestien op een rij met allemaal dezelfde voortuintjes.
(oké pa, jouw tuin springt eruit en is de mooiste)
Maar zo'n eengezinswoning heet niet voor niets eengezinswoning.
Die zijn bedoeld voor één gezin en niet voor twee.
Anders hadden ze wel anders geheten-die woningen
En daarom vraag ik me,als ik bij m'n ouders kom toch telkens weer af.
Hoe in hébeltjesnaam die extra large viervoeters in dat huis passen.
En daarom wil ik wel eens achter hun boekenkast kijken.
Want ik zég het je.
Het zou me niets verbazen als ze daarachter een schuilplaats voor hun kalveren hebben.
Dat kán niet anders!
Simpelweg om het feit dat als die kalveren in de woonkamer staan.Of liggen. Die kamer vól is!
Dan passen daar met álle geweld van-ze-lievelevensdagen geen buuf en buurman meer bij.
Het zou natuurlijk kunnen dat ze op de bovenverdieping wonen. Op hun slaapkamer.Dat kán.
En de honden op de benedenetage. Maar dat lijkt me sterk.
Ik zal er nooit achter komen.
Want hoe ik in 't voorbij rennen(!) ook naar binnen gluur.
Ik zie niks.
Op de vensterbank staat een prachtig glas-in-lood kunstwerk wat het gehele raam bedekt.
En dat vind ik tóch een beetje verdacht,niet?
Nou hebben mijn ouders totaal geen last van die kalveren. Want ze blaffen namelijk niet.
Wonderlijk genoeg.
Nouja,hooguit één keer per jaar. Met dodenherdenking.
Juist als ze stil moeten zijn. Voor de rest zijn het schatten.
Van een afstand dan. Of achter glas.
Ze moeten niet te dichtbij komen.
En dat kwam er laatst ééntje wel.
Althans ;hij was naar mij onderweg.
Omdat hij aan mijn gezicht iets dacht te zien.
Dat-ik-zo-leuk-met-honden-was.
Inschattingsfoutje.
Van hem dan.
Dus liep ik snel naar de overkant van de straat.
Om bij de overburen van mijn ouders aan te bellen.
Met de zweetdruppels op m'n voorhoofd.
En met een serieus gezicht te vragen of ze geen last hadden.
Van die wanstaltige tuinkabouter bedoelde ik dan.In de tuin van m'n ouders.
Qua uitzicht dan.
Terwijl ik nog geen meter van de voordeur van m"n ouderlijk huis was!
Dat slaat nergens op.Ik weet het.
Ik zag de buurman óók wel kijken en knikte vriendelijk.
Zodat die het niet zou merken.
Hoopte ik.
Mijn bonkend hart zei iets anders.

ANITA412 · Berichten: 71

'k Was natuurlijk best nieuwsgierig naar jouw muzikale kwaliteiten en ik moet zeggen dat je me hebt verrast.
Niks geen amateurtje haha,gewoon een prof!

Wow,zowaar een eigen muziekruimte,leuk mán-lucky you!
En wat betreft je baas,sommige dingen moet je gewoon voor jezelf houden
Je moet tóch een 'beetje herrie' maken om zelf wakker te blijven;) die hele lange nacht
of slaapliedjes spelen om je cliënten in hun slaapmodus te krijgen:)

ANITA412 · Berichten: 71

Klinkt goed!,Edwin!
Dat zijn nog eens leuke nachtdiensten.
Beetje hobby-en tijdens je werk.
Lijkt haast een droombaan of idealiseer ik het nu een beetje?
Wellicht? " You may say I'm a dreamer hahaha
But ik ben vast niet the only one die jaloers is op jouw baan :P

Dit blijft een mooi nummer en doet me een beetje denken aan De Bestemming van Marco Borsato.
Weliswaar een geheel ander genre,maar met dezelfde vragen en twijfels.Mijmerend..misschien.
Niet perse anti christelijk,maar zoekende...

" Oh ik kan maar niet bevatten
Waar en waarom ik hier ben
Zoekend naar een antwoord
Op een vraag die niemand kent
Oh ik wil dit spel best spelen
Maar hoe moet dat
Als ik niet weet wat het doel is
Moet ik dan blind geloven
Dat het zo z'n reden heeft
Dat geen mens mij kan vertellen
Waarom ik dit leven leef
En dat alles hier dus neerkomt
Op vertrouwen
En dat ik net dat gevoel mis..."

ANITA412 · Berichten: 71

De laatste tijd(zo valt me op)
ben jij zo stil,en weet je.
Dat ben ik niet van jou gewend.
Nee, zelfs niet een klein beetje.
Jij bent altijd aanwezig
en laat graag van je horen.
En bij jouw schaterlach
stop ik zelfs vingers in m'n oren!
Jij praat ook altijd honderduit
en bent dan niet te stoppen.
Het lukt jou dan ook dertig woorden
in een zin te proppen.
Maar sinds een maand of drie
ben jij niet meer de oude.
En heb jij iets afstandelijks
dat kille en dat koude.
En dat vind ik dus raar
of liever: Ik maak me écht zorgen.
want volgens mij krop jij iets op
hou jij iets diep verborgen.
Wellicht draag jij een groot geheim?
of heb jij stil verdriet
Maar zoals jij je nu gedraagt
ik voel; er klopt iets niet
Jouw ogen spiegelen jouw ziel
en daarin lees ik pijn
dat er 'iets' mis is, lijd geen twijfel
maar ach, wat zou het zijn?
Ik zou je zo graag helpen
maar voel me machteloos.
Laatst informeerde ik subtiel
en toen werd je zelfs boos...
Gelukkig ken je Jezus
Hij weet van jouw verdriet
Hij weet allang wat 'mis' is
(ook al weet ík dat niet)
dus ik ga voor je bidden
of Hij Zijn Vaderarmen
bemoedigend om jouw schouders legt
en jouw hart wil verwarmen.
Vertel Hem alles maar.
Je mag 't voor mij verzwijgen.
Maar weet je, ik zou zo heel graag
jouw oude ík t'rug krijgen.
Voordat ik strakjes slapen ga
ga ik eerbiedig vragen
of Jezus jouw last afneemt
en het alstublieft wil dragen...

ANITA412 · Berichten: 71

Laatst kreeg ik een cadeautje in handen gedrukt.
Van mama. Ze had de zolder opgeruimd.
Nee,niet zo’n prachtig ingepakt cadeautje met een strikje of een lintje.
Maar meer een cadeautje, in de zin van verrassing en onverwachte blijheid.
Het was al oud;dat cadeau.
En vergeeld óók.
Het cadeautje lag er namelijk al minstens dertig jaar.
Tussen nog meer kunst en kitsch.
In een grote kartonnen bananendoos onder een tafel.
In een donker hoekje van de zolder.
Een kostbare schat die verborgen lag.
Dat realiseerde ik me pas ná de vondst.
Vergeten.Onbedoeld.
Ooit vér weg gestopt.
Omdat het zo hopeloos kinderachtig was.
Het was al eerder eigendom van mij geweest.
Járen terug weliswaar.
Maar soms is het niet erg om twee keer hetzelfde cadeautje te krijgen.
Helemaal niet als er zoveel jaren tussen zitten.
Met een glimlach hield mama ‘m voor m’n neus.
Mijn poëziealbum.
Een vierkant lichtblauw ding.
Met een schattig geel poesje op de voorkant.
En toen ik de eerste bladzijde opensloeg voelde ik al meteen een grote sentimentele brok.
En die werd alleen maar groter naarmate ik de volgende pagina’s las.
M’n broer die inmiddels vader van twee kinderen is had er een paar krassen in getekend
En mama had er bij geschreven.
“Ik ben je broertje Marco
en nog maar net 5 jaar
daarom kan ‘k nog niet schrijven
daarom doet mama t maar
mijn naam kan ik wel schrijven
zie je die krabbel-kras
als jij dit boekje nog eens leest
weet je dat ik dat was…”
Nu leert mijn broer z’n zoontje zélf zijn naam schrijven.
Hoe snél gaat de tijd!
En die lieve juffrouw uit klas 2 met haar prachtige rode krullen ,voor wie het leven té zwaar was.
En ze daarom besloot er zelf een einde aan te maken schreef:
‘Zoek van het kwaadste wat je treft
Steeds het lichtste kantje
Ook de allerzwaarste wolk
heeft een zilveren randje”
Die woorden.
Júist van háár raken me. En ik zucht.
Tja…
En dan een buurmeisje wat schrijft
‘Ik wens je de allerleukste vent
waar je later heel gelukkig mee bent’
Ik glimlach.
Ook die wens moet nog uitkomen…
Zoveel woorden.
Zoveel lieve wensen.
Achteloos opgeschreven.
Ik ben weer even terug in de tijd.
Wat weet je als kind nog weinig van het volwassen leven.
Het lijken maar een paar simpele versjes,maar ik geniet.
Herinneringen komen boven.
Hoe deed ik jaren geleden zélf niet mijn best.
Om in m’n allermooiste handschrift.
Met een blauwe vulpen.
Een versje te schrijven.
Voor menig klasgenootje.
Op een smetteloos wit papier in een poëziealbum.
Zouden mijn versjes ook nog gelezen worden?
Of liggen ze wellicht ook ergens vér weg opgeborgen in een donker hoekje?
Ik zal het nooit weten.
Wel weet ik dat mijn opa ooit zei: Wie schrijft blijft.
Ik zou er van willen maken: Wát je schrijft,blijft!
Het voelt alsof al die mensen uit je verre verleden heel eventjes weer wat in je oor fluisteren.
Woorden ooit toevertrouwd op papier kunnen je jaren later onverwachts nog zo’n fijne nostalgisch gevoel bezorgen.
Waar je het prettig warm van krijgt.
Alsof het lijkt of de zon eventjes in je hart schijnt.
Terwijl het buiten regent.

ANITA412 · Berichten: 71

Oeps,eeh...ik richt onverwachts wel wat aan met m'n 'vriendinnen-date-verhaal' .

Wat je overigens niet al te serieus moet nemen hoor Shanita.
Al berust het gehele verhaal op waarheden,ik schrijf het met een knipoog.
Dus om zinnen als ' totale eenzaamheid op je flatje' hoef je je absoluut geen zorgen te maken.
Ik ben een gelukkig mens,maar soms ook niet . Dat lijkt me heel menselijk.
Je kan niet altijd op de tóp leven .
Als getrouwd stel niet en als single evenmin.
Anderzijds; door (diepe) dalen mee te maken waardeer en geniet je des te meer
van zogenaamd simpele dingen/gebeurtenissen in je leven.
Dat zal je vast onderschrijven.
Feit blijft dat niemand graag alleen wil zijn.
(ondanks dat ieder mens dingen in z'n leven meemaakt die je pijn hebben gedaan en je gekwetst hebben.)

Kijk nou...hahaha QSJE ziet mogelijkheden en werpt zich op als ' project makelaar '
We hebben die zaterdag inderdaad enorm gelachen en een erg leuke dag beleefd.
Ik heb Edwin leren kennen als een spontane vrolijke man.
Maar uit ervaring(!) weet ik dat meer serieuze ,timide vrouwen Edwin's hart sneller doen kloppen en hem behoorlijk Harrrie-in-de-warrie maken:)
nét als die politieagent hahaha

@ Margreet
Dankjewel voor je lieve reactie.
In mijn vrije tijd schrijf ik vaak dit soort columns en gedichten die ik dan deel met vrienden en familie
De laatste tijd post ik er soms ook wat op CM.
Misschien moet ik dat meer doen;)

Lachende smiley

ANITA412 · Berichten: 71

Hahaha...die Edwin!

Ik zit hier echt met een grote glimlach achter m'n laptop.

Je zou bijna aan jezelf gaan twijfelen,hé?
Die mannen(en in jouw geval vrouwen) die ons afwijzen weten gewoon niet wat ze missen!!!)

Ik las ooit een artikel waarin iemand zei:
"Als ze mij niet leuk vinden,zijn ze gewoon niet leuk.."
En dat vond ik een hele rake opmerking.
Je kan niet meer doen als jezelf zijn.
Op jouw eigen unieke manier.
En als mensen dat niet aanspreekt zijn ze jou gewoon niet waard.
Het klinkt misschien lekker cliché,maar het blijft een feit

En tot die tijd blijven we hopen.....

ANITA412 · Berichten: 71

Ik zal Vriendin(die er nu gelukkig ook om kan lachen) inlichten en haar zeggen dat niks zonder reden gebeurd

In dit geval dat een klein deel van de mensheid er zijn vermaak uit haalt;)

ANITA412 · Berichten: 71

Ik ben vrijgezel.
Al zolang ik me kan heugen.
En heb dus ook allemaal vrij gezellige vriendinnen.
En da's een zegen,want je hebt iets gemeen.
Iets heel belangrijks
En da's dat je alenig bent.
Maar omdat zíj dat óók zijn is dat ineens minder erg.
Omdat als je met z'n tweeën wilt zijn,je hen fijn achter de hand hebt.
En da's prettig ; Iets achter de hand hebben in gevallen van : Totale eenzaamheid op je flatje.
Nou heb ik het feit dat ik nog vrijgezel ben voorál aan mijzélf te danken.
Ik date namelijk zélden.
Alhoewel ik mijn bewondering voor het mannelijk schoon niet onder stoelen of banken steek leef ik als een nón.
Want ik haat daten en vooral: Ik vind het zo'n gedóe.
Maar dan moet je ook niet zeuren vind ik.
Want eventueel potentiële huwelijkskandidaten komen op een regenachtige dag niet ,net als in 'It's raining man-Hallelujah'uit de lucht vallen.
Dat kunnen die Weather Girls nou wel beweren.
Maar dat is niet zo. Helaas.
Maar Vriendin date wel. Met regelmaat.
Zo ook afgelopen vrijdag. Met een boer. Van zo'n soortgelijke datingsite.
Ze hadden afgesproken op het meest romantische plekje in mijn woonplaats.
Een natuurgebied bij de oude stadspoort .Aan het water.
Waar schepen komen en schepen gaan. Tja..
Kortom de juiste ingrediënten voor een geslaagde date.
En nerveus dat ze was!
Half uur van te voren nog bellen naar mijn flatje,twijfelend of ze wel de juiste outfit droeg.
Je kent het wel.
En ik snáp dat.
Alle begrip. Want het is niet niks;zo'n date.
Er is toch een kans van 1 op een miljoen dat Mr.Wellicht ineens de toekomstige vader van jouw kinderen blijkt te zijn.
Tja,je wéét het niet.
Dus toen de klok vieren sloeg en 'the moment' dáár was,leefde ik intens met haar mee.
Terwijl ik mijn inmiddels veel te hoog opgelopen vaat van drie dagen wegwerkte keek ik om de drie seconden op mijn mobiel.
Die ik ,voor ik het geval dat ik iets zou missen,binnen handbereik, op m'n aanrecht had gelegd.
En warempel,na nog geen uur kwam er al een sms.
Dat kán niet,dacht ik nog. Maar de waarheid bleek anders.
"Er was geen klik,ik kom nu naar je toe' las ik in droevige zwarte letters.
En zo geschiedde.
Met een teleurgesteld hoofd zat ze tien minuten later op mijn bank.
Om haar verhaal te doen. Het verhaal van haar en de visueel ingestelde man.
Dat zal ik uitleggen.
Vriendin ziet dus op de afgesproken plaats haar date al van een afstand staan.
Dus loopt verwachtingsvol en dapper als ze is, op Haar Project af.
Zou ik ook doen.
Met knikkende knieën en een droge mond . Dat wel.
Maar zij is stoerder. Stukken stoerder. Dus in gedachten zie ik haar al gaan.
Maar nu komt het!
Terwijl zij op haar áller-charmants op hem afstapt kijkt hij haar aan met een blik.
Alsof ze hem komt vragen waar de dichtstbijzijnde pinautomaat is!
Conclusie: Hij herkend haar niet. Van die foto. Bij haar profiel.
En dat vind ik raar.
Nou weet ik dat mannen visueel ingesteld zijn.
Daar kunnen ze ook niks aan doen. Zo zijn ze geschapen.
En daar kun je soms best profijt van hebben.
Zoals laatst,toen het achterlicht van mijn fiets kapot was.
Terwijl meneer Agent zijn bonnenboekje uit zijn broekzak trok,knipperde ik even met mijn lange zwarte wimpers.
En trok mijn schouders iets verder naar achteren,zodat mijn bonbonella's heel subtiel nét zijn stoere politie-uniform raakte.
En geloof me, dan zijn ze als wás -die mannen.
"Nou,jongedame,ik laat het voor deze ene keer bij een waarschuwing",zei hij.
Quasi stoer. Maar ik zag zijn borstkas trillen.
Kijk,op zulke momenten hoor je mij niet klagen over visueel ingesteld.
Dan omarm ik 'visueel' met twee hele liefdevolle armen.
Maar in-geval-van-vriendinnetje dus niet.
Ik zie haar verslagen koppie en vind haar date ineens súper-stom.
Deze man is namelijk doorgeslagen qua visualisatie.
Die heeft in zijn mannelijke fantasie van mijn vriendin een hele andere vrouw gemaakt.
Zo één als op de cover van een damesglossy.
En daar valt niet mee te concurreren.
Dat verlies je bij voorbaat.
Vriendin besluit te blijven eten.
Een grote bak friet met een vette klodder mayonaise én een kaassouffleetje.
Om het samen te verwerken.
Je moet toch wát...

ANITA412 · Berichten: 71

Dankjewel Roelande Lachende smiley

ANITA412 · Berichten: 71

Onlangs bezocht ik een concert van Ralph van Maanen

De hal is groot en donker
Muziek en neonlicht
Vanaf een afstand zie ik jou
Een spot op je gezicht
Je houding stoer, je lach is lief
Muziek uit je gitaar
En semi- nonchalant haal jij
je handen door je haar
Je stem is warm en donker
'k zing zachtjes met je mee
Ik ken niet al je liedjes
maar een paar van je cd
Je zingt vol vuur en passie
en vol liefde over God
En ik word haast jaloers
bij mij zit alles zo op slot
Ooit had ik ook die passie
maar nu is het leeg van binnen
Misschien moet ik
gewoon weer simpel
van voor af aan beginnen
Beginnen met te zeggen
heel eenvoudig:
"Here God...
m'n deur zit dicht-----potdicht
haalt U 'm van het slot?"

ANITA412 · Berichten: 71

Dankje,ik vind het vooral heel leuk om te doen

Lachende smiley

ANITA412 · Berichten: 71

Jij bent eenzaam
[nee,níet niet alleen]
Massa's mensen
verzamel jij om je heen
Jij.....de stoere , sterke vrouw
bij 'eenzaam' denkt niemand ooit aan jou
want jij......

jij lacht je liefste lach
En je bent fenomenaal
in je aanpassingsgedrag
Je lijkt een vrouw van de wereld
Leuk gezin , een mooie baan
en een pláátje van een huis
met een heuse oprijlaan
Maar 's nachts lig jij te huilen
want niets is wat het ooit scheen
maar je harnas is van ijzer
en je masker is van steen
Jij bent ánders dan de massa
maar jij dwingt je in een rol
Ongelukkig en doodmoe
Hoelang hou jij dit nog vol?
Wees jezelf , wordt weer gelukkig
Dan pas kom jij tot je recht
Méér alléén , maar minder eenzaam
Masker af , dit ben je écht!